ik zat eerst nog aan tafel

plotseling was ik weg.

ik heb mijn lichaam achtergelaten.

ik hoor ook niemand meer praten.

waar ik nu ben is het mooier.

daar bestaat geen pijn en verdriet

die ene wereld,

dat is mijn favoriet.

anderen zijn er bang van.

al is dat echt niet nodig.

want waar ik ben is het vredig,

al ben ik niet volledig.

even een helder moment.

ze roepen je naam,

maar daar ga je alweer.

nog een keer.

eindelijk ben je terug.

ze kijken je bezorgt aan.

willen weten wat je ziet en voelt als je daar bent.

je weet dat je daar bent geweest.

maar wat hebben ze tegen je gezegt, waarom staren ze je zo aan?

wachten ze op een antwoord,

denken ze dat je het hoort?

eindelijk kun je iets zeggen.

je hebt de kans iets uit te leggen.

maar je weet niet hoe.

want die wereld is van jou alleen.

je praat er maar wat omheen.

nee wat je ziet vertel je ze niet.

want waar jij bent daar ben je alleen.

je gaat er automatisch heen,

als het allemaal te moeilijk wordt.

als je wereld is ingestort.

het maken van die droomwereld gaat vanzelf.

die mooie wereld maakt zichzelf.

hij bestaat uit je diepste fantasie,

je hoop over hoe jij wilde dat de wereld was.

een wereld waar je vredig kunt zijn,

liggend in het groenste gras.

als dat jouw wensdroom was.

alles is daar zoals jij het wil.

en vergeleken met de werkelijkheid,

is dat een groot verschil.

de mensen, dieren en dorpen zijn allemaal van jou.

en de lucht,

die is hemelsblauw.

wat zou ik daar graag willen wonen,

in een wereld die mooier is dan op aarde.

terwijl jij tijdens dat verblijf,

alleen maar voor je uit staarde.

 

je gaat naar de droomwereld wanneer je het moeilijk hebt.

dan lijkt het alsof je wordt weggezapt.

je weet nooit wanneer het gebeurd,

je wordt gewoon zo meegesleurd.

toch voel je je van te voren heel raar,

je voeld je heel licht in plaats van zwaar.

en dan ga je,

hopend om nooit meer terug te keren,

om je eigen wereldje verder te creeren.....

als ik mij heel erg rot voel ga ik naar die droomwereld.

dan ben ik weg,

en hoor ik niet wat iemand zegt.

soms zink ik zomaar weg,

als mijn gedachtes met me op de loop gaan.

ondertussen laat ik geen traan.

dan ben ik er niet,

dan voelde ik dat ik mezelf in de steek liet.

ik ga naar die wereld omdat ik problemen heb.

als ik daar ben, dan voel ik dat ik mijn problemen onderschep.

het geeft me een veilig gevoel.

maar ik heb een levensdoel.

ik wil er niet meer zo vaak heen

 

mijn wereld is vol kleur,

alleen een goed humeur,

het gras is groener dan elders,

de lucht is blauwer dan blauw.

en dan te bedenken dat ik er heel erg veel van hou.

de huizen zijn mooier dan mooi,

en op de straten geen rotzooi.

de mensen zijn allemaal vredelievend,

met een prachtig accent.

de bloemen zijn fel en de dorpen natuurvriendelijk.

want dat vind ik heel erg belangrijk.

iedereen daar kent elkaar,

en mijn gevoel is onvervangbaar.

geen pijn meer,

dat was de laatste keer.

het water is helder,

zo helder als mijn gedachten op dat moment.

terwijl ik weet dat alles ooit went.

geen mensen die me in de steek laten,

geen mensen om me heen die me haten.

alleen liefde,

even stoppen met vallen,

het gevoel dat ik niets kan verknallen.

dat is mijn wereld.